Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 09-10-2018 r. – 0112-KDIL3-1.4011.359.2018.1.AG

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z uiszczaniem zaliczek na podatek z tytułu pakietów medycznych (stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe).

Wniosek uzupełniono w dniach 21 września 2018 r. i 8 października 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Miejskie Przedsiębiorstwo (dalej jako Spółka) prowadzi działalność w zakresie zaopatrzenia w wodę i odprowadzania ścieków. Zgodnie z obowiązującym w Spółce Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy, pracownicy mają prawo korzystać z pakietu usług medycznych świadczonych przez wyspecjalizowany podmiot zewnętrzny. Pracownik, który korzysta ze świadczeń partycypuje w kosztach pakietu medycznego w wysokości 5 zł, natomiast Spółka dopłaca do ceny pakietu 40 zł. Pakiet medyczny przysługuje pracownikom bez względu na to, czy świadczą pracę czy przebywają na urlopach rodzicielskich, macierzyńskich, wychowawczych lub bezpłatnych (trwających co najmniej jeden miesiąc kalendarzowy). Z przyczyn niezależnych od Spółki mogą wystąpić sytuacje, w których pracownik w danym miesiącu otrzyma jedynie świadczenie, polegające na dofinansowaniu do pakietu medycznego. Przykładowo taka sytuacja wystąpi w przypadku osób przebywających, np. na urlopie wychowawczym czy urlopie bezpłatnym. Dla porządku należy dodać, że z uwagi na liczbę zgłoszonych do ubezpieczenia chorobowego, Spółka zobowiązana jest do wypłaty np. zasiłku macierzyńskiego. W konsekwencji, obok świadczenia ze stosunku pracy (dofinansowanie do pakietu medycznego) Spółka wypłaca świadczenia, które zaliczane są do katalogu przychodów z innych źródeł. Wartość dofinansowania do pakietów świadczeń medycznych ponoszona przez Spółkę stanowi dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1509) – dalej jako ustawa o PIT. Z uwagi na wielkość dofinansowania (40 zł), przychód jest mniejszy aniżeli koszty uzyskania przychodu przewidziane przez Ustawodawcę w art. 22 ust. 2 ustawy o PIT.

W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwość co do wysokości kosztów uzyskania przychodów przysługujących pracownikom. Obecnie w Spółce obowiązuje praktyka, zgodnie z którą osobom przebywającym na urlopie bezpłatnym uznawany jest przychód w wysokości 40 zł, przy kosztach wynoszących 0 zł. Spółka naliczoną zaliczkę odprowadza do urzędu skarbowego. Następnie pracownik zwraca Spółce uiszczoną zaliczkę. Natomiast w przypadku pozostałych osób (przebywających na urlopach rodzicielskich, macierzyńskich, wychowawczych) zarówno przychód jak i koszty jest wykazywany w wysokości 40 zł. Spółka planuje częściowo zmienić powyższą praktykę. Mianowicie, Spółka będzie uwzględniała koszty uzyskania przychodu w wysokości osiągniętego przychodu, tj. w wysokości 40 zł, również pracownikom przebywającym na urlopie bezpłatnym.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przy obliczaniu miesięcznej zaliczki Spółka prawidłowo uwzględnia wysokość kosztów uzyskania przychodu pracownikom przebywającym na długotrwałych urlopach (np. urlopach rodzicielskich, macierzyńskich oraz wychowawczych, z wyłączeniem urlopów bezpłatnych), do wysokości osiągniętego przychodu? (pytanie dotyczy stanu faktycznego)
2. Czy Spółka powinna uwzględniać koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości, czy też w ogóle ich nie uwzględniać? W konsekwencji jak powinno wyglądać rozliczenie PIT-11? Czy w przypadku pracowników przebywających na urlopie bezpłatnym, Spółka jest zobowiązana uwzględniać koszty uzyskania przychodu, a jeżeli tak, to w jakiej wysokości? Czy do wysokości osiągniętego przychodu, czy w pełnej wysokości? (pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego)

Zdaniem Wnioskodawcy, odnośnie pierwszego pytania, Spółka stoi na stanowisku, że ma obowiązek uwzględnić koszty uzyskania przychodu do wysokości osiągniętego przychodu. Tym samym w sporządzanej informacji PIT-11 Spółka uwzględni przychody w wysokości 40 zł, koszty uzyskania przychodu w wysokości 40 zł, a w części dotyczącej dochodu oraz zaliczki wskaże zero złotych. Ponadto, w ocenie Spółki, pracownikowi przebywającemu na urlopie bezpłatnym również przysługują koszty uzyskania przychodu w wysokości osiągniętego przychodu.

Uwagi ogólne

Zgodnie z art. 10 ustawy o PIT, źródłami przychodu są m.in. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie do art. 12 ust. 1 za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

W świetle art. 31 ustawy o PIT Spółka jest obowiązana jako płatnik obliczyć i pobrać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Uzasadnienie do pytania nr 1

W myśl art. 31 oraz 32 ust. 1 i 2 Spółka ustalając dochód podatnika, zobowiązana jest do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust 2 pkt 1 (tj. 111,25 zł) albo w wysokości przewidzianej dla pracowników dojeżdżających w art. 22 ust. 2 pkt 3 (tj. 139,06 zł). Ustawa o PIT nie wskazuje, jak postąpić w przypadku, w którym osiągnięty przez pracownika przychód jest mniejszy aniżeli koszty uzyskania przychodu.

Spółka stoi na stanowisku, że pracownikowi przysługują koszty uzyskania przychodu równe wysokości przychodu jaki osiągnął. Nie powinno bowiem dochodzić do sytuacji kiedy pracownik ze stosunku pracy osiąga stratę, a taka okoliczność miałaby miejsce, jeżeli koszty uzyskania przychodów przysługiwałyby w pełnej wysokości. Dodatkowo należy zauważyć, że co do zasady koszty uzyskania przychodu mają charakter ryczałtowy, co oznacza, że ich wysokość jest niezależna od faktycznie poniesionych wydatków. Jednak Ustawodawca dopuszcza możliwość zmiany wysokości kosztów. Zgodnie z art. 22 ust. 11 ustawy o PIT jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi. Kolejnym argumentem przemawiającym za obniżeniem kosztów uzyskania przychodu do wysokości osiąganego przychodu jest konstrukcja informacji PIT-11. Wspomniana informacja dopuszcza możliwość wykazania innych kosztów uzyskania przychodu aniżeli koszty ryczałtowe, bowiem jak wynika z objaśnień zamieszczonych na formularzu ww. informacji, w polu dotyczącym kosztów uzyskania przychodów należy wykazać koszty faktycznie uwzględnione przez płatnika przy poborze zaliczek na podatek.

Powyższe stanowisko potwierdzają także niżej wymienione interpretacje podatkowe: z dnia 19 lipca 2012 r. nr IBPBII/1/415-406/12/MK; z dnia 4 stycznia 2011 r. nr IPPB2/415-916/10-2/AS; z dnia 14 czerwca 2010 r. nr IBPBII/1/415-253/10/BD; z dnia 17 maja 2010 r. nr IBPBII/1/415-147/10/BJ.

Ponadto, Spółka stoi na stanowisku, że warunkiem potrącenia kosztów uzyskania przychodu jest uzyskanie przez pracownika przychodu, którego źródłem jest stosunek pracy. Żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wiąże możliwości uwzględnienia kosztów uzyskania przychodu z rzeczywistym świadczeniem pracy przez pracownika. Innymi słowy, pracownikowi przysługują koszty uzyskania przychodu niezależnie od tego, czy świadczył pracę w danym miesiącu czy też nie. Istotny jest jedynie fakt, czy pracownik uzyskał przychód ze stosunku pracy. W odniesieniu do obowiązków informacyjnych, Spółka po zakończonym roku podatkowym działając jako płatnik przekaże pracownikom informacje PIT-11 o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy, w których zaliczka w odniesieniu do przedmiotowych przychodów wyniesie zero złotych, ponadto zostaną ujęte przychody i koszty uzyskania przychodu w wysokości równej osiągniętemu przychodowi, a w części dotyczącej dochodu Spółka wykaże zero złotych.

Uzasadnienie do pytania nr 2

Sytuacja osób pozostających na urlopie bezpłatnym nie różni się znacznie od sytuacji osób przebywających na urlopie macierzyńskim, rodzicielskim czy wychowawczym. Osoby te również nie świadczą pracy wobec Spółki, uzyskując przychód ze stosunku pracy polegający na dofinansowaniu do pakietu medycznego. Dlatego w świetle przedstawionych powyżej argumentów, także w przypadku osób przebywających na urlopie bezpłatnym koszty uzyskania przychodu powinny być równe wysokości przychodów jakie osiągnęli.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie m.in. wymienia się stosunek pracy (ust. 1 pkt 1).

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z wniosku wynika, że zgodnie z obowiązującym w Spółce Zakładowym Układem Zbiorowym Pracy, pracownicy mają prawo korzystać z pakietu usług medycznych świadczonych przez wyspecjalizowany podmiot zewnętrzny. Wartość dofinansowania do pakietów świadczeń medycznych ponoszona przez Spółkę stanowi dla pracowników, uprawnionych do ich wykorzystania, przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym na Wnioskodawcy jako płatniku spoczywać będzie obowiązek poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z przekazaniem omawianego świadczenia.

W myśl bowiem art. 31 powołanej ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Natomiast na podstawie art. 32 ust. 1 ww. ustawy, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 albo 3 lub w ust. 9 pkt 1-3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. Jeżeli świadczenia w naturze, świadczenia ponoszone za podatnika lub inne nieodpłatne świadczenia przysługują podatnikowi za okres dłuższy niż miesiąc, przy obliczaniu zaliczek za poszczególne miesiące przyjmuje się ich wartość w wysokości przypadającej na jeden miesiąc. Jeżeli nie jest możliwe określenie, jaka część tych świadczeń przypada na jeden miesiąc, a doliczenie całej wartości w miesiącu ich uzyskania spowodowałoby niewspółmiernie wysoką zaliczkę w stosunku do wypłaty pieniężnej, zakład pracy, na wniosek podatnika, ograniczy pobór zaliczki za dany miesiąc i pobierze pozostałą część zaliczki w następnych miesiącach roku podatkowego (art. 32 ust. 2 ww. ustawy).

Koszty uzyskania przychodów ze stosunku pracy potrąca się co do zasady według miesięcznych zryczałtowanych kwot określonych w treści art. 22 ust. 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej;
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę;
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca przekazuje pracownikom pakiety usług medycznych świadczonych przez wyspecjalizowany podmiot zewnętrzny. Pracownik partycypuje w kosztach pakietu medycznego w wysokości 5 zł, natomiast Spółka dopłaca do ceny pakietu 40 zł. Pakiet medyczny przysługuje pracownikom bez względu na to, czy świadczą pracę czy przebywają na urlopach rodzicielskich, macierzyńskich, wychowawczych lub bezpłatnych. Mogą wystąpić sytuacje, w których pracownik w danym miesiącu otrzyma jedynie świadczenie, polegające na dofinansowaniu do pakietu medycznego. Z uwagi na wielkość dofinansowania (40 zł), przychód jest mniejszy aniżeli koszty uzyskania przychodu przewidziane przez Ustawodawcę w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwość co do wysokości kosztów uzyskania przychodów przysługujących pracownikom. Obecnie w Spółce obowiązuje praktyka, zgodnie z którą osobom przebywającym na urlopie bezpłatnym uznawany jest przychód w wysokości 40 zł, przy kosztach wynoszących 0 zł. Spółka obecnie zamierza uwzględniać koszty uzyskania przychodu w wysokości osiągniętego przychodu, tj. w wysokości 40 zł, również pracownikom przebywającym na urlopie bezpłatnym.

Zgodnie z ogólną zasadą stosowania kosztów uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy, wyrażoną w powyższych przepisach, zakład pracy obowiązany jest odliczyć miesięczną kwotę kosztów uzyskania przychodów przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy, w sytuacji, gdy wypłaca przychody określone w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dlatego, aby dokonać rozstrzygnięcia, czy przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy w odniesieniu do określonych wypłat i świadczeń stosuje się koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy należy ustalić, czy przychody te stanowią przychód ze stosunku pracy. Decydującym warunkiem zakwalifikowania określonego przychodu do przychodów ze stosunku pracy, jest osiągnięcie przychodu z tytułu istniejącego stosunku pracy. Natomiast nie ma przy tym znaczenia faktyczne świadczenie pracy. Tym samym, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się każde świadczenie, które podatnik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z danym pracodawcą. Ponadto, z definicji przychodów ze stosunku pracy wynika wprost, że do tych przychodów zalicza się wszelkie wypłaty i świadczenia uzyskane od pracodawcy bez względu na źródło ich finansowania, o ile źródłem przekazania tegoż świadczenia jest stosunek pracy.

Zatem, otrzymane przez pracowników różnego rodzaju świadczenia o charakterze pieniężnym i niepieniężnym (w przedmiotowej sprawie o charakterze niepieniężnym), stanowią przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednocześnie bez znaczenia dla ich kwalifikacji pozostaje fakt, że zostały one wypłacone pracownikom, którzy przebywają na urlopach rodzicielskich, macierzyńskich, wychowawczych lub bezpłatnych, i nie uzyskują od pracodawcy innych przychodów ze stosunku pracy. To oznacza, że pracodawca – jako płatnik – jest obowiązany do poboru zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od świadczeń przekazanych pracownikom, powinien zastosować skalę podatkową określoną w art. 27 ust. 1 cytowanej ustawy i koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku pracy określone w art. 22 ust. 2 powołanej ustawy. Przy czym podkreślić należy, że w sytuacji kiedy pracodawca oblicza miesięczną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, a ustawowe koszty uzyskania przychodu przekraczają kwotę przychodu danego miesiąca, to w PIT-11 pracodawca może wykazać tylko faktyczną kwotę potrąconych kosztów. Kwota pełnych miesięcznych kosztów uzyskania przychodu będzie zastosowana w rocznym rozliczeniu – zeznaniu.

Podsumowując w przedmiotowej sprawie, w konsekwencji dopłaty przez pracodawcę (Wnioskodawcę) do pakietów medycznych dla pracowników dojdzie do powstania przychodu ze stosunku pracy po stronie pracowników, w tym pracowników przebywających na urlopach rodzicielskich, macierzyńskich, wychowawczych lub bezpłatnych, od którego Wnioskodawca będzie zobowiązany do naliczenia i poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Przy wyliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od świadczenia w postaci pakietów medycznych pracodawca powinien zastosować koszty uzyskania przychodu zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Spółka słusznie uważa, że ma obowiązek uwzględnić koszty uzyskania przychodu do wysokości osiągniętego przychodu. Tym samym w sporządzanej informacji PIT-11 Spółka uwzględni przychody w wysokości 40 zł, koszty uzyskania przychodu w wysokości 40 zł, a w części dotyczącej dochodu oraz zaliczki wskaże zero złotych. Ponadto Spółka, pracownikowi przebywającemu na urlopie bezpłatnym również uwzględni koszty uzyskania przychodu w wysokości osiągniętego przychodu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę pism co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/